कुणी कराव हे प्रेम

कुणी कराव हे प्रेम, कुणी कराव हे प्रेम,

दुसर्याचा आनंद स्वतःपेक्षा जास्त जोपासु शकत असाल
तरच करा हे प्रेम,

स्वतःच्या सुख समाधानाची आहुति प्रेमरूपी हवनात करू शकत असाल,
तरच करा हे प्रेम

त्या ख़ास व्यक्तीच्या एका स्मीतहास्यासाठी वाटेल ती किम्मत मोजू शकत असाल
तरच करा हे प्रेम,

अस्मानी कळा सोसून त्या व्यक्तीला दुसरयाबरोबर बघण्याच धाडस असेल
तरच करा हे प्रेम

अपेक्षाभंग होउनही हसरा चेहरा ठेवण्याची क्षमता असेल
तरच करा हे प्रेम,

त्या व्यक्तित लाख दोष असले तरी प्रत्येक वेळी ते नजरेआड़ करू शकत असाल
तरच करा हे प्रेम

आपली दुखः पचवून त्या व्यक्तीला खुश ठेवण्याचा यत्न करण्याची ताकत असेल
तरच करा हे प्रेम

पूर्ण जग त्या व्यक्तीवर फिरल तरीही तिची साथ न सोडण्याची शक्ति असेल
तरच करा हे प्रेम

काळजावर दगड ही ठेवून त्या व्यक्तीला ती आपल्याबरोबर खुश नाही म्हणुन मोकळ करण्याच साहस असेल
तरच करा हे प्रेम


फारच बोललो... पण एक गोष्ट खरी..प्रेम हे काही ठरवून करता येत नाही,
ठरवून जर करू शकत असाल तर करून दाखवाच हे प्रेम

A Lonely Journey back

And he walked thru’ the mist

Towards my waiting arms

A shadow on his face

And doubt on my mind

Not the same he was as I had known him

Creases crowded my forehead

But placid was his face

Long did I wait for him to respond to the embrace

Long did I wait fruitlessly

Withdraw I did my embrace

He had come… surely

Without any doubt... as I had thought he would

Alas... but not as to fill the void n vast chasm in my life

But to leave me alone with my shadow in that sleepless night

So silent was the night that even breaking of my heart could be heard

After few moments that felt like eternity I saw his shadow disappear in the dark

I waited there… silently

With crushed heart n shattered soul

With burden of realization on my mind and shoulders

I then started my journey back

Into the shadows and darkness

Where even my own shadow forsakes me

Where utter loneliness and void envelopes a yearning heart....

[PS: This poem is written for a friend of mine who suffered heart ache, it is an effort to verbalize her pain. I hope you like it]